ავტორი: ჯორჯ ბერკლი მთარგმნელი : დიმიტრი უჩანეიშვილი ჯორჯ ბერკლი (1685-1753) ინგლისელი (ირლანდიელი) ფილოსოფოსი და რელიგიური მოღვაწე (ეპისკოპოსი). ახალგაზრდობაშივე დაწერა ორი ნაშრომი, რომლებიც საინტერესოა ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით, ესენია: „ესსე მხედველობის ახალ თეორიაში“ (1709) და „ტრაქტატი ადამიანური შემეცნების პრინციპების შესახებ“ (1710). თავის ამ მთავარ ნაშრომში (ტრაქტატი ადამიანური შემეცნების პრინციპების შესახებ) ირლანდიელი ფილოსოფოსი ჯორჯ ბერკლი იმატერიალიზმის შეხედულებას აყალიბებს, რომლის თანახმად არაფერი მატერიალური არსებობს, სანამ რაიმეს ან ვინმეს მიერ არ აღიქმება. განსხვავებით სოლიფსიზმისგან, რომლის შესაბამისად მხოლოდ „მე“ არსებობს, ბერკლის შეხედულება იმაში მდგომარეობს, რომ მატერიალური საგნები – იდეებია, რომლებიც ცალკეული ცნობიერი გონების მიერ არის ფორმირებული.

სერია: MAGNUM OPUS უპანიშადები სვამენ ფილოსოფიურ კითხვებს: რა არის ყოფიერება? რა არის მიზეზი? ბრაჰმანი? როგორ გავჩნდით ამქვეყნად? რისთვის ვართ შობილნი? რისთვის ვარსებობთ?.. ამ კითხვებით უპანიშადები მიზნად ისახავენ ასწავლონ არა ზუსტი და უცილობელი აღსრულება საკულტო წესებისა, არამედ, საწესო მსხვერპლის ცნების სულიერ მსხვერპლად გარდამსახველი, ფილოსოფიური წვდომა ყოფიერების კანონებისა. უპანიშადები მიელტვიან შინაგანი სიღრმეების ახსნას, რადგანაც სასწაულებრივი ცეცხლი დამარხულია სულის წიაღში, იქიდან იმზირება მთელი სამყარო.   ღმერთის წვდომა და მასთან შერწყმა, უპანიშადების თანახმად, უმაღლესი მიზანია ადამიანისა, რადგანაც სამყარო ღვთისაგან ქმნილია და საბოლოო სავანეც ღმერთში უნდა ჰპოვოს ყოველმა კაცმა. მან უნდა დაამსხვრიოს თავისი პატარა ყოფიერების ნიჟარა და სიყვარულით მიეახლოს მარადისობას, უკეთუ მარადისობა – თავად ღმერთია.

ავტორი : გიორგი ბარამიძე   ეს წიგნი „ონტოთეოლოგიური“ ანუ ფილოსოფიურ-ღვთისმეტყველებითი ტრაქტატია. ავტორი თვლის, რომ დიადისა და უჩვეულოს ადგილსამყოფელი არის უსაჩინო და ჩვეულებრივი ყოველდღიურობა. მხოლოდ ისაა საჭირო, რომ სხვანაირი, არსობრივი, გინა მეტაფიზიკური ხედვით აღიჭურვო, რათა დაინახო, რომ ჩვენი უფერული ყოველდღიურობა არსობრივი მინიშნებებითაა აღსავსე. წიგნი განკუთვნილია ფილოსოფოსების, ღვთისმეტყველთა და ყველა იმ ადამიანისთვის ვისაც აწუხებს სამყაროსა და ადამიანის ბედი.

ავტორი: ედუარდ კრეიგი მთარგმნელი: ანინა ტეფნაძე სერია: ძალიან მოკლე შესავალი „ეს საინტერესო შესავალი თითოეულ ჩვენგანში არსებულ ფილოსოფოსს ეხმიანება. კრეიგი მრავლისმომცველი, თუმცა არადამრიგებლური ტონით ესაუბრება მკითხველს და საგულდაგულოდ შერჩეული ნაშრომების დახმარებით უჩვენებს, რომ ფილოსოფია მხოლოდ აკადემიური სავარჯიშო კი არა, ყველასთვის მნიშვნელოვანი საგანია“. ჯონ კოტინგჰემი, რიდინგის უნივერსიტეტი როგორ უნდა ვიცხოვროთ? რა არსებობს? როგორ შეგვიძლია, რამე ვიცოდეთ? ეს ცოცხალი და საინტერესო წიგნი იდეალური გზამკვლევია ყველასთვის, ვინც ერთხელ მაინც დაფიქრებულა, რას ემსახურება ფილოსოფია. ედვარდ კრეიგი ამტკიცებს, რომ ფილოსოფია უცხო პლანეტიდან არ მოსულა: მისი სწავლა მხოლოდ იმის განმტკიცებასა და გაღრმავებას ემსახურება, რაც ისედაც ვიცით. იგი გვიჩვენებს, რომ ფილოსოფია მხოლოდ ინტელექტუალების გასართობი როდია: პლატონის, ბუდისტი მწერლების, დეკარტის, ჰობსის, იუმის, ჰეგელის, დარვინის, მილისა და სიმონ დე ბოვუარის მსგავსი მოაზროვნეები რეალურ საჭიროებებსა და მოვლენებს პასუხობენ – მათი ნააზრევი ჩვენს ცხოვრებას ახლაც ცვლის და დღესაც გვაწუხებს საკითხები, მათ რომ აღელვებდათ. ედუარდ კრეიგი კემბრიჯის უნივერსიტეტის ფილოსოფიის პროფესორი და ჩერჩილის კოლეჯის საბჭოს წევრია. მას ხშირად იწვევენ ჰამბურგის, ჰაიდელბერგისა და მელბურნის უნივერსიტეტებში. მისი წიგნებიდან აღსანიშნავია „ღმერთის გონება და ადამიანის შემოქმედება“ (1987) და „ცოდნა და ბუნებითი მდგომარეობა“ (1990). ის რაუთლეჯის ფილოსოფიის ენციკლოპედიის მთავარი რედაქტორია.

ავტორი: მარკიზ დე სადი სერია: Magnum Opus მთრგმნელი: ვალერი ოთხოზორია „ფილოსოფია ბუდუარში“ XVIII-XIX საუკუნის ყველაზე ეპატაჟური ფრანგი მწერლის, დონატიე ალფონს ფრანსუა დე სადის, იგივე მარკიზ დე სადის (1740-1814) პირველი წიგნია, რომელიც ქართულად ითარგმნა. მარკიზ დე სადმა დიდი გავლენა მოახდინა ევროპულ კულტურაზე: რომანტიკოსებზე, დეკადენტებსა და ნიჰილისტებზე, უფრო მოგვიანებით კი სიურრეალისტებზე, რომლებიც მას „ღვთაებრივ მარკიზს“ უწოდებენ. მარკიზ დე სადის სახელი გამოიყენა ფსიქიატრმა რიჩარდ ფონ კრაფტ-ებინგმა, როცა სხვისთვის ტკივილის მიყენებით გამოწვეულ სიამოვნებას სადიზმი უწოდა. დე სადი ქალებისადმი სასტიკი მოპყრობის გამო რამდენჯერმე იჯდა ციხეში და თავისი ნაწარმოებების დიდი ნაწილი სწორედ გისოსებს მიღმა დაწერა. „ფილოსოფია ბუდუარში“ 1795 წელს დაიწერა. კრიტიკოსები მიიჩნევენ, რომ ამ რომანში სადი თეორიის (ფილოსოფიის) პრაქტიკად (ეროტიკად), ხოლო პრაქტიკის ფილოსოფიად გარდაქმნას ცდილობს. ესაა, ერთი მხრივ, რომანი სხეულის ამბოხის შესახებ, მაგრამ ამავე დროს ფილოსოფიური ტრაქტატი, სადაც ავტორის ხედვაა წარმოდგენილი პიროვნული თავისუფლების, იდენტობის, საზოგადოებისა და ადამიანის, როგორც „პოლიტიკური ცხოველის“, შესახებ. მკითხველისთვის საინტერესოა იმის გააზრება, რომ წიგნის დაწერიდან ორ საუკუნეზე მეტის გასვლის შემდეგ, დიდი ნაწილი იმ ფასეულობებისა, რომლებსაც მარკიზ დე სადი ებრძვის, კვლავ შენარჩუნებულია და მარადიულ ღირებულებებად მიიჩნევა.

ავტორი: ნაიჯელ უერბერტონი     მთარგმნელი: რუსუდან მახათაძე ეს „მოკლე“ ისტორია ანტიკურ ხანაში იწყება და ჩვენს თანამედროვეობაში სრულდება. ავტორი, ნაიჯელ უორბერტონი, ქრონოლოგიურად მოგვითხრობს ფილოსოფიის განვითარების გზას და გვაცნობს იმ ფილოსოფოსთა ცხოვრებას, იდეებსა თუ ნაშრომებს, რომელთაც კაცობრიობის აზროვნების განვითარებაში უმნიშვნელოვანესი როლი მიუძღვით. მკითხველი აღმოაჩენს, რომ ის საკითხები, რომლებიც სხვადასხვა დროში წამოჭრეს ფილოსოფოსებმა დღესაც აქტუალურია, განურჩევლად იმისა, ძველ საბერძნეთში მსჯელობდნენ მათზე, თუ ოცდამეერთე საუკუნის ევროპაში. ავტორი გვარწმუნებს, რომ ფილოსოფია ჩვენი არსებობის განუყოფელი ნაწილია და ისევე, როგორც ათენის ქუჩებში  მოსიარულე სოკრატე, ისიც, სვამს შეკითხვებს, გვიწვევს სამსჯელოდ, მოგვიწოდებს ვიაზროვნოთ. „ფილოსოფია – მოკლე ისტორია“ ორმოც თავს აერთიანებს, დაწერილია მოზარდებისთვის გასაგები ენით და საინტერესო იქნება უფროსი ასაკის მკითხველისთვისაც.

ავტორი : ბოეთიუსი მთარგმნელი : გვანცა ფოფხაძე ანიციუს მანილუს სევერინუს ტორკვატუს ბოეთიუსის როლი და მნიშვნელობა დიდია ევროპული აზროვნების განვითარების ისტორიაში. როგორც მეცნიერმა, სრულიად ახალგაზრდამ მოიხვეჭა სახელი და აღიარება. ოციოდე წლისამ დაწერა თხზულებები არითმეტიკაში, მუსიკაში, გეომეტრიასა და ასტრონომიაში. ბოეთიუსის ხანმოკლე ცხოვრება იყო უწყვეტი და თავბრუდამხვევი წარ­მატებების გზა ყველა სფეროში: მეცნიერებაში, ხელოვნებაში, ფილოსოფიაში, პოლიტიკაში. ბრწყინვალე იყო ცხოვრებისეული კარიერაც – სრულიად ახალგაზრდას ირჩევენ კონსულად, გადადგომის შემდეგ ხდება სენატის პრინცეპსი და დასავლეთ რომის იმპერიის პირველი მინისტრი. ბედმა, რომელმაც იმდენი სიკეთე დააბერტყა რომაელ ფილოსოფოსს, „როგორც არასდროს არც ერთ მოკვდავს“, მოულოდნელად „გამყინავი მზერა“ მიაპყრო: ჩამოართვეს ქონება, გადაუსახლეს ოჯახი, დაატუსაღეს და სიწმინდეთა შეურაცხყოფის ბრალდებით კალვენციანოს საპყრობილეში გამოამწყვდიეს. 524 წელს 44 წლის ფილოსოფოსი წამებით მოკლეს.

ავტორი: რენე დეკარტი   ახალი ფილოსოფიის ერთ-ერთი ფუძემდებლისა და თვალსაჩინო წარმომადგენლის, რენე დეკარტის (1596-1650) ფილოსოფიურმა მოძღვრებამ უაღრესად დიდი ზეგავლენა მოახდინა მომდევნო პერიოდის დასავლეთ ევროპის აზროვნებაზე. დეკარტი შეეცადა დაეჭვების გზით აღმოეჩინა ერთი ცხადი და უდავო ჭეშმარიტება და ამ უკანასკნელის საფუძველზე აეგო ფილოსოფიური მოძღვრება, რომლის დედააზრი გონების უზენაესობაა. დეკარტის იშვიათმა ნიჭმა წარუშლელი კვალი დატოვა მეცნიერების მრავალ დარგში; დიდია მისი წვლილი მათემატიკის, ფიზიკის, ასტრონომიის, ბიოლოგიის, ფსიქოლოგიის განვითარებაში. დეკარტის მექანიკური ფიზიკიდან მიეცა დასაბამი ფრანგულ მატერიალიზმს, ხოლო მისი მეტაფიზიკა XVII-XVIII საუკუნეების იდეალიზმის საფუძველი შეიქნა. წინამდებარე ნაშრომში დეკარტი ეძიებს ფილოსოფიის იმ უდავო საწყისებს, რომელთაც ფილოსოფიას უნდა დასესხებოდა ყველა ის მეცნიერება, რაზედაც კი თავად ხელი მიუწვდებოდა. რენე დეკარტის შრომები – „მსჯელობა მეთოდის შესახებ“, „მეტაფიზიკური მედიტაციები“, „სულის ვნებანი“, „ფილოსოფიის საწყისები“ – მისი, როგორც ფილოსოფოსის უდიდესი გონიერებისა და განსჯითი ნიჭის ნაყოფი, ფილოსოფიური აზროვნების ბრწყინვალე ნიმუშებად რჩება. მისასალმებელია, რომ მსოფლიოს მრავალ ენაზე თარგმნილი რენე დეკარტის თხზულების „ფილოსოფიის საწყისების“ წინამდებარე პირველი ქართული თარგმანი შეემატება ჩვენი ეროვნული კულტურის საგანძურს.

ავტორი: კარლ იასპერსი მთარგმნელი: ვახტანგ გორგიშელი   ეგზისტენციალიზმის ერთ-ერთი დამფუძნებელი, გამოჩენილი ფილოსოფოსი კარლ იასპერსი ფართო მკითხველისთვის გვთავაზობს ფილოსოფიის შესავალს. იმავდროულად იგი გვთავაზობს საკუთარი ფილოსოფიური აზრის ცხად რეზიუმეს. იასპერსის აზრით, ფილოსოფიის წყარო უნდა ვეძებოთ „გაოცებასა, დაეჭვებასა და დაკარგულობის გაცნობიერებაში“, ფილოსოფიური ძიება კი უწყვეტი ცვალებადობისა და თვითაღმოჩენის პროცესია.

ავტორი: მარკუს ავრელიუსი „ფიქრები“ დიდი რომაელი მოაზროვნის, იმპერატორ მარკუს ავრელიუსის (121-180) თხზულებაა. ძველი რომაული მწერლობის ეს შედევრი ადამიანის წინაშე სვამს არა ერთსა და ორ მარადიულ კითხვას... „... გულისხმაყავ, რაოდენ მსწრაფლწარმავალი და მსწრაფლდავიწყებადია ყოველი, მარადისობის რა უსასრულო უფსკრული ძევს როგორც შენს წინ, ისე შენს უკან, რაოდენ ფუჭია სახელის ძიება და რაოდენ უმტკიცნო და ცნობასუსტნი არიან შენი მეხოტბენი; რა ვიწროა წრე, რომელიც გარეშემოსწერს და ზღვარს უსაზღვრებს შენს სახელსა და დიდებას, რადგან ჯერ მთელი მიწა რა არის, ეგ ერთი ციცქნა შავი წერტილი და შენი საცხოვრისი რა უნდა იყოს?“ „... წუთიერია ყველაფერი ამ საწუთროში. არავინ არ კარგავს არც წარსულს და არც მომავალს, რადგან ვის ძალუძს წაგვართვას ის, რაც არ გაგვაჩნია?“ „... დროა შეიცნო, რომ შენი სიცოცხლე წამია მხოლოდ, და თუ ამ წამით არ ისარგებლებ, ის გაქრება, ისევე როგორც გაქრები შენ, და აღარასოდეს შემოიქცევა უკან“. „... ყველაფერი აკეთე, ყველაფერზე იფიქრე და იმსჯელე ისე, თითქოს ყოველ წამს მოელოდე, რომ ეგ წამიც წარხდება და დასრულდება შენი სიცოცხლეც“.  

ავტორი : ჯონ სტიუარტ მილი     წიგნში ავტორი ქალისა და მამაკაცის სამართლებრივი და სოციალური თანასწორობის სასარგებლოდ გამოდის. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ნაშრომის საფუძვლად დევს შემდეგი მოსაზრება: „ერთი სქესის კანონიერი დაქვემდებარება მეორისადმი – თავისთავად მცდარია და დღესდღეობით ერთ-ერთ უმთავრეს დაბრკოლებას წარმოადგენს ადამიანის სრულყოფისათვის“. იმ დროს, როდესაც მილმა „ქალთა დაქვემდებარება“ გამოაქვეყნა, მის ქვეყანაში და მის ფარგლებს გარეთაც ქალებს ხმის უფლება არ გააჩნდათ. დაქორწინებული ქალი არ იყო ცალკე იურიდიული პირი ქმრისგან და ამ უკანასკნელის გამგებლობაში ექცეოდა ნებისმიერი ქონება ან ფული, რომელსაც ქალი ფლობდა. ქალთა დაქვემდებარებული იურიდიული სტატუსის საყოველთაო დასაბუთება იყო ის, რომ ისინი მორალურად აღემატებოდნენ მამაკაცებს და, შესაბამისად, უმჯობესი იყო მათი ოჯახზე მიჯაჭვა, სადაც ისინი დაცული იქნებოდნენ საზოგადოებრივი ცხოვრების შემრყვნელი გავლენისგან და შეძლებდნენ ჩამოეყალიბებინათ მომავალი თაობის ზნეობა, რაც, მილის მტკიცებით, ალოგიკურია: „არ არსებობს სხვა ცხოვრებისეული სიტუაცია, სადაც წესად იყოს დადგენილი და ბუნებრივად და შესაფერისად ითვლებოდეს, რომ უკეთესი ემორჩილებოდეს უარესს“. საყოველთაოდ გავრცელებული აზრის თანახმად, ქალები უფრო ემოციურები იყვნენ, ვიდრე რაციონალურები და არ გააჩნდათ მამაკაცების ტოლფასი ინტელექტუალური შესაძლებლობები. მილის მტკიცებით, თუ ქალები ემოციურად, პასიურად და აპოლიტიკურად გამოიყურებიან, ეს იმიტომ ხდება, რომ ისინი ასე არიან აღზრდილნი. ამ პრეტენზიის გამოთქმისას მილი ეხმიანება მერი ვოლსტონკრაფტის „ქალთა უფლებების დაცვას“, რომელიც თითქმის 70 წლით ადრე გამოქვეყნდა. მილი ამტკიცებს, რომ სანამ საზოგადოება თანაბრად არ მოექცევა ქალებსა და მამაკაცებს, შეუძლებელი იქნება ქალების ბუნებრივი შესაძლებლობების ცოდნა, ან ცოდნა იმისა, არსებობს თუ არა სქესთა შორის თანდაყოლილი განსხვავებები. მიუხედავად ქალთა უფლებების დაცვის მიმართულებით გადადგმული ნაბიჯებისა, „ქალთა დაქვემდებარებაში“ ჩამოყალიბებული მრავალი იდეის გამოისობით ნაშრომი დღემდე აქტუალურია და დამსახურებლად ითვლება პირველ მნიშვნელოვან ტექსტად ფემინიზმის სფეროში.

ავტორი : ბერტრან რასელი   ბერტრან არტურ უილიამ რასელი – ბრიტანელი ფილოსოფოსი, ლოგიკოსი, მათემატიკოსი, საზოგადო მოღვაწე, პაგუოშის კონფერენციების ერთ-ერთი დამაარსებელი, ლოგიციზმის, ნეოპოზიტივიზმის და „ნეიტრალური მონიზმის“ წარმომადგენელი. 1910-1916 წლებში კემბრიჯის უნივერსიტეტის პროფესორი, ასევე აშშ-სა და დიდი ბრიტანეთის სხვადასხვა უნივერსიტეტების პროფესორი. წიგნი –  „ქორწინება და მორალი“ 1929 წელს გამოვიდა. მიჩნეულია, რომ ავტორმა სწორედ ამ თხზულებისთვის მიიღო ნობელის პრემია ლიტერატურის დარგში 1950 წელს. „ქორწინება და მორალი“ დიდ ინტერესს იწვევს მკითხველებს შორის. მასში აღძრული პრობლემები ყველა ადამიანს ეხება. წიგნის ძირითადი თემებია: რომანტიკული სიყვარული; ქალთა ემანსიპაცია; ტაბუ სქესთა შორის ურთიერთობის ცოდნაზე; სიყვარული და მისი ადგილი ადამიანის ცხოვრებაში; ქორწინება; პროსტიტუცია; სამართალი და ქორწინება; ოჯახი და პიროვნების ფსიქოლოგია; ოჯახი და სახელმწიფო; განქორწინება; სექსი და ადამიანური ბედნიერება; სექსის, როგორც ფასეულობის ადგილი სხვა ადამიანურ ფასეულობათა შორის და ა.შ.

ავტორი: მიგელ დე უნამუნო მთარგმნელი: თამარ ქავთარაძე   დიდი ესპანელის ფილოსოფიურ-რელიგიური თხზულება 1924 წელს საფრანგეთში ემიგრაციაში ყოფნისას დაიწერა. გარდა საკუთრივ ქრისტიანობის გააზრებისა, როგორც შინაგანი ბრძოლის, პატრიოტი მწერალი ესპანეთის თანადროულ პრობლემებსაც ეხმიანება, კერძოდ კი პრიმო დე რივერას დიქტატურას, რომლის ერთ-ერთი მსხვერპლი იყო თავად.

ავტორი: სიმონ ვეი სერია: დიოგენე NONFICTION მთარგმნელი: თამარ ლომიძე 1943 წელს ინგლისში, ეშფორდის სანატორიუმში უხეირო კვებისა და გართულებული ტუბერკულოზისაგან 34 წლის ასაკში გარდაცვლილი სიმონ ვეი მეგობრების წრის მიღმა სრულიად უცნობი იყო, მისი ნაწერებიდან კი დღის შუქი მხოლოდ რამდენიმეს ეხილა. სიმონ ვეი – პარიზელი ინტელექტუალი, რომელმაც ქარხნის მუშობა გადაწყვიტა, პაციფისტი, რომელიც ესპანეთის სამოქალაქო ომში საბრძოლველად წავიდა, ქრისტიანი, რომელმაც ნათლობაზე თქვა უარი – დღეს მეოცე საუკუნის უდიდეს რელიგიურ მოაზროვნედაა აღიარებული. ალბერ კამიუ, სიმონ ვეის წიგნების მთავარი გამომცემელი, მისი ნააზრევისაგან დიდად იყო დავალებული. „ღვთის მოლოდინი“ რელიგიურ-ფილოსოფიური შინაარსის წერილებისა და ესეების კრებულია, რომლებიც სიმონ ვეიმ სიკვდილამდე ერთი წლით ადრე დაწერა. ეს ტექსტები წიგნად მისი გარდაცვალების შემდეგ გამოსცა წერილების ადრესატმა, დომინიკელმა მოძღვარმა ჟან-მარი პერენმა. 

ლევ შესტოვი  – უკრაინელი/რუსი ეგზისტენციალისტი ფილოსოფოსი. მთარგმნელი: დიმიტრი უჩანეიშვილი შესტოვი დაიბადა ლევ ისააკის ძე შვარცმანის სახელით კიევში, ებრაულ ოჯახში. განათლების მიღება სხვადასხვა ადგილებში მოუხდა, რადგან ხშირად მოსდიოდა უთანხმოება სასწავლებლების ხელმძღვანელობასთან. შევიდა მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, სადაც სამართალსა და მათემატიკას სწავლობდა, მაგრამ სტუდენტთა ინსპექტორთან შეტაკების შემდეგ იძულებული გახდა კიევში დაბრუნებულიყო და სწავლა იქ დაესრულებინა. დისერტაციის საფუძველზე შესტოვი სამართლის დოქტორი ვერ გახდა, რადგან მასში გამოსჭვიოდა მისი რევოლუციური ტენდენციები. 1898 წელს ის შევიდა მოწინავე რუს ინტელექტუალთა და ხელოვანთა წრეში, სადაც გაწევრიანებულნი იყვნენ ნიკოლოზ ბერდიაევი, სერგეი დიაგილევი, დიმიტრი მერეჟკოვსკი და ვასილი როზანოვი. შესტოვი წრის მიერ დაარსებული ჟურნალისთვის სტატიებს წერდა. ამ პერიოდში მან დაასრულა თავისი პირველი ძირითადი ფილოსოფიური ნაშრომი – „სარგებელი ტოლსტოისა და ნიცშეს სწავლებაში: ფილოსოფია და ქადაგება.“ სათაურში მოხსენიებულმა ორივე ავტორმა შესტოვის აზროვნებაზე ძირეული გავლენა მოახდინა. წიგნი შედგება ორი ნაწილისგან. პირველი ნაწილი დათმობილი აქვს 1905 წელს გამოქვეყნებული ტექსტს – „უსაფუძვლობის აპოთეოზი“, ხოლო მეორე – 1912 წელს გამოქვეყნებულ წიგნს, – „შემეცნების ფილოსოფია და თეორია“. 

ავტორი : რიჩარდ რორტი მთარგმნელი : გიორგი კაპანაძე

ავტორი: ლევ შესტოვი მთარგმნელი: დიმიტრი უჩანეიშვილი    ლევ შესტოვი  – უკრაინელი/რუსი ეგზისტენციალისტი ფილოსოფოსი. შესტოვი დაიბადა ლევ ისააკის ძე შვარცმანის სახელით კიევში, ებრაულ ოჯახში. განათლების მიღება სხვადასხვა ადგილებში მოუხდა, რადგან ხშირად მოსდიოდა უთანხმოება სასწავლებლების ხელმძღვანელობასთან. შევიდა მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, სადაც სამართალსა და მათემატიკას სწავლობდა, მაგრამ სტუდენტთა ინსპექტორთან შეტაკების შემდეგ იძულებული გახდა კიევში დაბრუნებულიყო და სწავლა იქ დაესრულებინა. დისერტაციის საფუძველზე შესტოვი სამართლის დოქტორი ვერ გახდა, რადგან მასში გამოსჭვიოდა მისი რევოლუციური ტენდენციები. 1898 წელს ის შევიდა მოწინავე რუს ინტელექტუალთა და ხელოვანთა წრეში, სადაც გაწევრიანებულნი იყვნენ ნიკოლოზ ბერდიაევი, სერგეი დიაგილევი, დიმიტრი მერეჟკოვსკი და ვასილი როზანოვი.  წიგნი შედგება 4 ნაწილისგან, ესენია: „შემოქმედი და დამანგრეველი სამყარო (საუბრები ლევ ტოლსტოის მოღვაწეობასა და ცხოვრებაზე)“; „კირკეგორი – რელიგიური ფილოსოფოსი“; „კირკეგორი და დოსტოევსკი“; „დიდი ფილოსოფოსის ხსოვნას (ედმუნდ ჰუსერლი)“.

ავტორი: დ.ტ. სუძუკი კარლ იუნგის წინასიტყვით მთარგმნელი:ლევან მუსხელიშვილი გამომცემლობა: კარპე დიემი   ამ წიგნში სუძუკი მოკლედ და გასაგები ენით გვიხსის ძენის მთელ მსოფლმხედველობას, აღწერს თვითშეცნობისა და სულიერი გასხივოსხნების გზას ძენ ბუდიზმის ფილოსოფიური, ფსიქოლოგიური და ეთიკური სისტემის პირობებში. 

ავტორი: ოშო   ამ წიგნში შესულია ოშოს საუბრები "შეშლილის ჩანაწერები" და "ადამიანის სიტყვები უსიტყვოდ", მეორე ნაწილში კი ოშოს მოწაფისა და სანიასინის დხარმა ჯიოტის დღიურებია სათაურით "ათი ათასი ბუდა", სადაც ჯიოტი ოშოს ცხოვრებას აღწერს. წიგნის რედაქტორია ირმა კახურაშვილი.

ავტორი : გიორგი გურჯიევი   გიორგი ივანეს ძე გურჯიევი – თეოსოფი, აღმოსავლური ოკულტიზმის მიმდევარი, ქრისტიანული მისტიკურ-ანთროპოლოგისტური მოძღვრების ავტორი. ბევრს მოგზაურობდა მსოფლიოში. წლების მანძილზე ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა თბილისში. მის კალამს ეკუთვნის არაერთი ეზოტერული ნაშრომი. „შეხვედრები შესანიშნავ ადამიანებთან“ წარმოადგენს ერთგვარ რემინისცენციას მრავალი „შესანიშნავი ადამიანის“, მათ შორის საკუთარი მამისა, რომელთაც ავტორი თავისი ცხოვრების განმავლობაში შეხვდა. ტექსტში ვრცლად არის აღწერილი მათი წვლილი გურჯიევის პიროვნების განვითარებასა და ჩამოყალიბებაში. საგულისხმოა, რომ ავტორი თითოეულ მათგანს გამოარჩევს განსაკუთრებული გონებით, ნიჭით, სამართლიანობისა და მიმღებლობის უნარით. წიგნი, რომელსაც ავტორი „გონების ვარჯიშს“ უწოდებდა, არის ავტობიოგრაფიული. მასში სიუჟეტურად თხრობის განვითარება გიორგი გურჯიევის ცხოვრებისეული, ბიოგრაფიული ეპიზოდების თანმიმდევრულია. თუმცა, არსებობს ეჭვი, რომ წინამდებარე ტექსტში აღწერილი „შეხვედრების“ არაერთი ეპიზოდი გამოგონილია და სიმბოლურ ხასიათს ატარებს.

ავტორი: სვამი ვივეკანანდა მთარგმნელი: ვაჟა ნარიმანიძე წიგნი „შთაგონებული საუბრები“ წარმოადგენს იმ ლექციების და საუბრების გაშიფრულ და დამუშავებულ ჩანაწერს, რომლებსაც სვამი ვივეკანანდა 1895 წლის ზაფხულში ამერიკელ მოსწავლეთა ჯგუფთან ატარებდა. წიგნის ძირითადი თემატიკაა – სიკეთე და ბოროტება, ჭეშმარიტების და ცდომილების ამოცნობის მეცნიერება. აბსოლუტი და მაია, იოგას ოთხი სახის მსგავსება და განსხვავება, უმაღლესი მე-ს პრობლემა, დუალიზმი და მონიზმი, ადამიანის ვალდებულებები ამ სამყაროში და დიადი განთავისუფლების სტრატეგია. წიგნი არ მიეკუთვნება ფილოსოფიური ტრაქტატის ჟანრს ლოგიკური, დასკვნების მკაცრად მოცემული მიმდევრობითობით. ეს არის სწორედ „შთაგონებული საუბრები“ (უფრო ზუსტად რომ ვთქვათ, „ღვთისშთაგონებული“) გარეგნულად თხრობის არასისტემატიკური მანერით, სადაც ყოველი იდეა იბადება, იზრდება და იფურჩქნება ისევე თავისუფლად, როგორც ცოცხალი ორგანიზმი, როგორც ყვავილი ან ხე. ავტორი ერთდროულად მშვიდად და გატაცებით ფიქრობს დიდზე, მარადიულზე, ღვთაებრივზე, ხან სივრცულ აზრს ავითარებს, ხან ბრწყინვალე იგავს იყენებს, ხან მოკლე აფორიზმით იფარგლება, ხან რომელიმე ვედანტური აფორიზმის კომენტარს აკეთებს. ჩვენ წინაშეა არა უბრალოდ უძველესი ჭეშმარიტებების ზუსტი თხრობა, არამედ ტექსტი, რომელიც გაცოცხლებულია პირადი თვალსაზრისის უდავო თანდასწრებით – ავტორის ხმისა, რომელიც თითქოს კადრის უკან იმყოფება.

ავტორი : ფრიდრიხ ნიცშე მთარგმნელი : ოთარ ჭულუხაძე   „ვეკუთვნი შოპენჰაუერის იმ მკითხველებს, რომლებმაც, მისი პირველი გვერდების წაკითხვისთანავე უეჭველად იციან, რომ ყველა გვერდს წაიკითხავენ და მის წარმოთქმულ ყოველ სიტყვას მოისმენენ. თავიდანვე ვენდე მას და ეს ნდობა ახლაც ისეთივეა, როგორც ცხრა წლის წინ. ნათლად, თუმც კი მოურიდებლად და გიჟურად რომ ვთქვათ, მისი ისე მესმოდა, თითქოს ჩემთვის წერდა. აქედან გამომდინარე, მასში არ აღმომიჩენია პარადოქსები, მხოლოდ აქა-იქ მცირე შეცდომები. მართლაც, რა არის პარადოქსები, თუ არა მტკიცებულებები, რომლებიც ვერ შთაგვინერგავენ რწმენას, რადგან ავტორი ნამდვილი რწმენის გარეშე ქმნიდა მათ და მათი მეშვეობით სურდა გაბრწყინება, მოხიბვლა ან სულაც თავის წარმოჩენა? შოპენჰაუერს კი არასდროს ნდომებია თავის წარმოჩენა: ის ხომ საკუთარი თავისთვის წერს; არავის უნდა მოტყუვდეს, მეტადრე ფილოსოფოსს, რომელიც წაიმძღვარებს კანონს: ნურავის მოატყუებ, ნურც საკუთარ თავს!“...

ავტორი: მერაბ მამარდაშვილი

ავტორი: ოშო მთარგმნელი : გია ბერაძე წიგნი ეძღვნება იოგას, იოგსა და იოგა-სუტრებზე საუბარს, რაც შედგება ექვსი საუბრისგან, რომელშიც მიმოიხილება 9 იოგა-სუტრა. ავტორის თქმით, იოგა – ეს არის ცხოველის ადამიანად გარდაქმნის ხელოვნება, ხოლო იოგი – არის ის, ვინც იცის, რომ სიამოვნება და ტკივილი ერთი მომენტის ორი მხარეა. იოგა-სუტრების მიხედვით, შესაძლებელია სხვადასხვა წიაღსვლების მიღწევა და თითოეული სუტრა ღაღადებს შემდეგს: I – ცხოვრება არის ენერგია; II – არსებობს ენერგიის ორი განზომილება – არსებობა და არარსებობა; III – არსებობას ორი ფორმა აქვს – ცნობიერი და არაცნობიერი; IV – სამყაროში ყველაფერი ურთიერთდაკავშირებული და ფარდობითია; V – რაც მიკროშია, ისაა მაკროში; VI – გამცემი და მიმღები, მათხოვარი და იმპერატორი ერთდროულად არიან ყველაფერში; VII – გონება არის ცნობიერის სახელწოდება და აღნიშნავს ცნობიერებას, რომელიც გაცნობიერებულობის შუქით არის სავსე; VIII – თვითგაცნობიერება და თვითობისგან განთავისუფლება; IX – ვინც სიკვდილს არ აღიარებს სიცოცხლეც აღკვეთილი ექნება, ხოლო ის ვინც სიკვდილს იღებს უზენაეს სიცოცხლეს შეიძენს.